Book List

<h2 style="text-align: center;">အပိုင်း(၇၁၈)</h2> <h2 style="text-align: center;">အံ့အားသင့်ဖွယ်အပြောင်းအလဲ</h2> <p> </p> <p><br />  </p> <p>သို့သော် ဤတစ်ကြိမ်တွင် ကောင်းကင်မြေကြီးသွေးရိုးကြောင့် ဖြစ်ပေါ်လာသော အပူစီးကြောင်းသည် သူ့ခန္ဓာကိုယ်တစ်လျှောက် ကျဆင်းမသွားဘဲ တင်းဟောက်၏လျှာထံသို့ တက်ပြေးလာ၏။ ဤက အလွန့်အလွန်တက်ကြွပြီး ထိုးဖောက်ပြန့်ပွားနိုင်သော အပူစီးကြောင်းတစ်ခုအဖြစ် ပြောင်းသွားကာ သံမဏိအပ်တစ်ချောင်းကဲ့သို့ တင်းဟောက်၏အပေါ်မေးရိုးမှ သူ၏ဦးနှောက်ထဲသို့ တိုက်ရိုက်ထိုးဖောက်ဝင်ရောက်သွားသည်။</p> <p><br />  </p> <p>“ဘာဖြစ်တာလဲ”</p> <p>တင်းဟောက်က အံ့ဩသွားကာ သူ၏ပိဖန်းချီကို ချက်ချင်းအသက်သွင်းလိုက်၏။ သူက အသက်အောင့်ကာ အာရုံစုစည်းလျှက် ထိုအပူစီးကြောင်းကိုထိန်းချုပ်ရန် ကြိုးစားလိုက်သည်။ သို့သော် နောက်တစ်ခဏတွင် သူ့စိတ်ထဲမှ စူးရှသောနာကျင်မှုကို ခံစားလိုက်ရ၏။ သူက ခပ်အုပ်အုပ် ညည်းတွားလိုက်သည်။</p> <p><br />  </p> <p>တက်ကြွသော လျှပ်စစ်စီးကြောင်းတစ်ခုကဲ့သို့ အပူသည် ပေါက်ကွဲတော့မည့်ဗုံးတစ်လုံးကဲ့သို့ တင်းဟောက်စိတ်ထဲတွင် အနှံ့အပြားပြေးလွှားသောင်းကျန်းနေပြီး အရပ်မျက်နှာတိုင်းသို့ ပြင်းပြင်းထန်ထန် ပေါက်ကွဲသွားကာ သူ့ခေါင်းကို လွင့်ထွက်သွားလုမတတ် ဖြစ်သွားစေ၏။</p> <p><br />  </p> <p>တင်းဟောက်တွင် ထင်ယောင်ထင်မှားအာရုံတစ်ခု ပေါ်လာသည်။</p> <p><br />  </p> <p>ဤအခိုက်အတန့်တွင် သူ၏ဦးနှောက်အရည်များနှင့် သူ့ခေါင်းထဲရှိအရာအားလုံးသည် အပူစီးကြောင်းကြောင့် အပိုင်းအစများအဖြစ် ပေါက်ကွဲထွက်ကာ အသားအနှစ်ပျော့တစ်ခုအဖြစ် ပြောင်းသွားသယောင် ထင်မှတ်ရ၏။ သူက ပါးစပ်ဖွင့်ကာ အော်ဟစ်ပစ်ချင်သွားသည်။ သို့သော် သူလုံးဝအသံမထွက်နိုင်ကြောင်း မကြာမီနားလည်သွား၏။ သူက ပါးစပ်ပင် ကျယ်ကျယ်မဖွင့်နိုင်ချေ။</p> <p><br />  </p> <p>ဤအခိုက်အတန့်တွင် သူအလွယ်တကူလုပ်နေကျအရာများစွာက အလွန်အမင်းခက်ခဲလာသည်။</p> <p>သူတုန်လှုပ်နေစဉ် နောက်ထပ်ပြောင်းလဲမှုတစ်ခု ဖြစ်ပေါ်လာ၏။</p> <p><br />  </p> <p>အပူစီးကြောင်း ပထမဆုံးပေါက်ကွဲခဲ့သော သူ့ဦးနှောက်အလယ်ပိုင်းက မဖော်ပြနိုင်သော အပူတစ်ခု စတင်ထုတ်လွှတ်လာပြီး မီးလုံးတစ်လုံးက ထိုနေရာတွင် လောင်ကျွမ်းကာပျံ့နှံ့သွားသကဲ့သို့ တရွေ့ရွေ့ပိုပူလာသည်။ ဤကြောက်မက်ဖွယ်အပူစီးကြောင်းသည် တင်းဟောက်ကို မီးရှို့ပြာချလုမတတ် ဖြစ်လာ၏။</p> <p><br />  </p> <p>ဤသို့သေရေးရှင်ရေးအချိန်တွင် တင်းဟောက်က သူ့ကိုယ်သူတည်ငြိမ်အောင်ထိန်းကာ စိတ်အနှစ်သာရ၏ စိတ်နှင့်ကိုယ်တစ်သားတည်းနယ်ပယ်ကို အသက်သွင်းလိုက်သည်။ သူ၏နတ်ဘုရားအသိစိတ်များသည် အစစ်အမှန်ဒြပ်ထုတစ်ခုရှိနေသည့်ပုံပေါ်လာ၏။ သူက တုတ်တုတ်မှမလှုပ်ဘဲ သူ့ကိုယ်ထဲသို့ စူးစိုက်ကြည့်ကာ အရင်းအမြစ်ကိုခြေရာကောက်ပြီး သူ့စိတ်ထဲမှ အပူစီးကြောင်းကို ထုတ်ပစ်ရန်ကြိုးစားလိုက်သည်။</p> <p><br />  </p> <p>ဤအချိန်တွင် တင်းဟောက်၏နတ်ဘုရားအသိစိတ်များသည် ကီလိုဂရမ်ငါးထောင်အလေးချိန်ရှိသော ကျောက်တုံးကြီးကိုပင် ချက်ချင်း အစိတ်စိတ်အမြွာမြွာဖြစ်သွားစေနိုင်၏။ ၎င်းက သူ၏အတွင်းပိုင်းကို ဂရုတစိုက်လေ့လာကြည့်ရန် သူ့ခန္ဓာကိုယ်ထဲသို့လည်း အလွယ်တကူ ဝင်ရောက်နိုင်ပြီး ပြောင်းလဲမှုများအားလုံးကို ရှာဖွေတွေ့ရှိနိုင်သည်။</p> <p><br />  </p> <p>သို့သော် ဤတစ်ကြိမ်တွင် သူက နတ်ဘုရားအသိစိတ်များကို သူ့ဦးနှောက်ထဲသို့ ပို့ဆောင်လိုက်သောအခါ မဖော်ပြနိုင်သောအင်အားတစ်ခု၏ ကြားဝင်နှောင့်ယှက်ခြင်းကို ခံလိုက်ရ၏။ သူ၏နတ်ဘုရားအသိစိတ်များက ပုံရိပ်များပြန်လည်ပေးပို့လာသောအခါ သူ့ဦးနှောက်ကို ဖုံးလွှမ်းထားသော တောက်ပသည့်ရွှေရောင်အကာအရံကိုသာ မြင်တွေ့ရသည်။ သူက နတ်ဘုရားအသိစိတ်များကို အသက်သွင်းရန် မည်မျှခက်ခက်ခဲခဲ ကြိုးစားစေကာမူ ဤအလင်းအကာအရံကိုဖြတ်ကာ သူ့ဦးနှောက်ထဲသို့မမြင်ရချေ။</p> <p><br />  </p> <p>သူ့ဦးနှောက်ထဲတွင် လောင်ကျွမ်းနေသော အာရုံခံစားမှုက ပိုပိုပြီးပြင်းထန်လာသည်။ ထိုအပူစီးကြောင်း၏ အပူချိန်က ပိဖန်းမီးတောက်ကို ချိုးနှိမ်ထားနိုင်ပြီဖြစ်ကြောင်း တင်းဟောက်ခံစားရသော်လည်း ထူးဆန်းစွာပင် သူ့ခေါင်းကို လောင်မြိုက်ပြာချလိုက်ခြင်းမရှိပေ။ မမြင်ရသောမီးတောက်တစ်ခုက သူ့အာရုံကြောများကို လောင်ကျွမ်းနေသကဲ့သို့ သူ့ဦးနှောက်ထဲမှ ထွက်ပေါ်လာသော ထင်ရှားပြတ်သားသည့်နာကျင်မှုတစ်ခုကို ခံစားလိုက်ရသည်။</p> <p><br />  </p> <p>ရုတ်တရက် ထိုလောင်ကျွမ်းနေသည့်အာရုံ အပြင်းထန်ဆုံးဖြစ်နေသည့်နေရာ၌ အင်အားကြီးသော စွမ်းအင်စီးကြောင်းတစ်ခု ပြည့်လျှံထွက်လာ၏။ ၎င်းက မြေအောက်တွင် နှစ်သန်းပေါင်းများစွာ ကြာအောင်မြုပ်နေသော ချော်ရည်ပူများနှင့်အလားတူစွာ အပူအလုံအလောက်စုစည်းပြီး နောက်ဆုံးတွင် မီးတောင်တစ်လုံးကဲ့သို့ ကမ္ဘာ့မြေပြင်ကိုဖြတ်၍ပြည့်လျှံထွက်လာကာ ပေါက်ကွဲသွားမည်ဖြစ်သည်။</p> <p><br />  </p> <p>စွမ်းအင်သည် တင်းဟောက်၏နဖူးအလယ်ရှိ မျက်ခုံးနှစ်ခုကြားမှ ထွက်ပေါ်လာ၏။ သူ၏ဦးခေါင်းခွံမှာ ဤအင်အားဖြင့် တိုက်ရိုက်ဝင်ဆောင့်ခြင်းကိုခံလိုက်ရပြီး သွေးထွက်နေသော အခေါင်းပေါက်တစ်ခု ဖြစ်လာသည်။ ထို့နောက် ထိုသွေးအခေါင်းပေါက်ထဲမှ အမှန်တကယ်ထူးဆန်းသော တစ်စုံတစ်ခု ပြည့်လျှံထွက်သွား၏။</p> <p><br />  </p> <p>နောက်တစ်ခဏတွင် သူ့စိတ်ထဲမှ ထူးဆန်းသောအာရုံခံစားမှုများအားလုံး လွင့်ပါးသွားသည်။ သူ့ဝိညာဉ်ကိုလောင်မြိုက်နေသော ထိုစွမ်းအားသည် တစ်ခါမှမရှိဖူးသကဲ့သို့ ဤအချိန်တွင် ရုတ်တရက် ပျောက်ကွယ်သွား၏။ တင်းဟောက်က မည်သည့်နာကျင်မှု သို့မဟုတ် အပူကိုမှ မခံစားရတော့ချေ။ ပြင်းပြင်းထန်ထန်ပေါက်ကွဲသွားသည်ဟု ခံစားခဲ့ရသော သူ့ဦးနှောက်မှာ ချက်ချင်းကုသပြီးသွားသကဲ့သို့ ထင်မှတ်လာရ၏။</p> <p><br />  </p> <p>တင်းဟောက်က သူ့ခေါင်း၏လှုပ်ရှားမှုများကို ထပ်မံထိန်းချုပ်နိုင်သွားသည်။ သူက မျက်လုံးများဖွင့်ကာ အလိုအလျောက်ပင် လှည့်ပတ်ကြည့်လိုက်၏။ သူ့မျက်လုံးများက ထူးခြားဆန်းကြယ်စွာပင် ဗုဒ္ဓစေတီတော်မျှော်စင်၏ ထူထဲသောအနီဖျော့ဖျော့နံရံကို ထွင်းဖောက်မြင်နေရသည်။ သူသည် မျှော်စင်ပြင်ပရှိ မြင်ကွင်းကို မြင်နိုင်ပြီဖြစ်၏။</p> <p><br />  </p> <p>“ဒါ… ဒါက ဘယ်လိုဖြစ်နိုင်မှာလဲ”</p> <p>တင်းဟောက်မှာ ကြောင်အမ်းသွားရသည်။ မဖြစ်နိုင်ဆုံးအရာက အမှန်တကယ်ပင် ဖြစ်လာပြီဖြစ်၏။</p> <p><br />  </p> <p>ဗုဒ္ဓစေတီတော်မျှော်စင်ကိုဝင်ရောက်လာပြီးနောက် တင်းဟောက်သည် ထိုနံရံများကိုဖြတ်ကာ ပြင်ပကမ္ဘာကိုကြည့်ရန် နည်းလမ်းမျိုးစုံကြိုးစားကြည့်ခဲ့သည်။ သို့သော် သူတစ်ခါမှ မအောင်မြင်ခဲ့ပေ။</p> <p><br />  </p> <p>၎င်းက မျှော်စင်တွင် ပြတင်းပေါက်များမရှိသောကြောင့်လည်း တစ်စိတ်တစ်ပိုင်းပါဝင်သည်။ ၎င်းသည် ပြင်ပကမ္ဘာမှ လုံးလုံးလျားလျားသီးခြားခွဲထွက်နေသော မျှော်စင်တစ်ခုဖြစ်၏။ ထို့ပြင် ဤမျှော်စင်ကို ထုဆစ်သွန်းလုပ်ထားသော အနီရောင်ကျောက်တုံးကြီးကလည်း လျှို့ဝှက်ဆန်းကြယ်သည်။ ပြင်ပတွင်ဖြစ်ပျက်နေသည်တို့ကိုကြည့်ရန် သူ၏နတ်ဘုရားအသိစိတ်များရော စွမ်းအင်လှိုင်းများကပါ ကျောက်တုံးနံရံကို မထိုးဖောက်နိုင်ခဲ့ပေ။</p> <p><br />  </p> <p>ဦးလေးထျန်းရှု၏ အယုတ်တမာအကြံအစည်ကို သူအမှတ်ရသွားသည်။ ထိုလူသည် အခြားသူများက ရတနာများအတွက် သူ့အားတိုက်ခိုက်လာမည်ကိုတားဆီးရန် ကြောင်လိမ်လှေကားကို ဖျက်ဆီးလိုခဲ့၏။ နောက်ဆုံးတွင် သူမည်မျှကြိုးစားစေကာမူ ထိုအမြင်အားဖြင့် သစ်သားဖြင့်ပြုလုပ်ထားသည်ဟု ထင်ရသောလက်ရန်းပေါ်တွင် ခြစ်ရာလေးတစ်ခုမျှပင် မလုပ်နိုင်ကြောင်း မကျေမချမ်းနိုင်စွာဖြင့် နားလည်ကာ အရှုံးပေးလိုက်ရသည်။</p> <p><br />  </p> <p>တင်းဟောက်လည်း ကြိုးစားကြည့်ခဲ့၏။ သို့သော် ဤမျှော်စင်ကိုတည်ဆောက်ရာတွင် သုံးထားသော ပစ္စည်းများက မယုံကြည်နိုင်လောက်အောင် မာကြောကြောင်း သူမကြာမီ သဘောပေါက်လာခဲ့သည်။ သူက ခွန်အားအကုန်ထည့်ထားသော လက်သီးချက်တစ်ချက်ပစ်သွင်းလိုက်သည်ကိုပင် ကျောက်နံရံပေါ်၌ အရာလေးတစ်ရာမျှ ချန်မထားနိုင်ခဲ့ပေ။ သံချေးတက်ဓါးနှင့် ဝမ်ချင်းဆေဘာတို့ကဲ့သို့ တားမြစ်လက်နက်တစ်ခုသာလျှင် ကျောက်နံရံကို ခုတ်ဖြတ်ကောင်းခုတ်ဖြတ်နိုင်ပေမည်။ တင်းဟောက်က ထိုအရာကို မကြိုးစားကြည့်ခဲ့ပေ။</p> <p><br />  </p> <p>မိစ္ဆာနက်ဝံပုလွေမျိုးနွယ်စု၏အကြီးအကဲကို ဗုဒ္ဓစေတီတော်မျှော်စင်ရှိ သားရဲကြီးများကြားတွင် ပြိုင်ဘက်ကင်းအရှင်သခင်တစ်ဦးအဖြစ် မှတ်ယူနိုင်သည်။ သူက သူ့မျိုးဆက်များကိုကယ်တင်ရန် စိတ်အားထက်သန်နေသော်လည်း သဘာဝကြောင်လိမ်လှေကားကိုဖြတ်၍သာ သူ့စွမ်းအားကို ပေးပို့နိုင်၏။ သူ၏မိစ္ဆာနက်ရောင်ဝါက မျှော်စင်၏မူလစင်္ကြံလမ်းကိုဖြတ်၍ တင်းဟောက်ကိုတိုက်ခိုက်ခဲ့ပြီး နံရံများကိုမူ မထိုးဖောက်နိုင်ခဲ့ပေ။</p> <p><br />  </p> <p>ဤမိုးထိမျှော်စင်က စွမ်းအားမှန်သမျှကို အကုန်ဖြတ်တောက်ထားသည်။ သို့သော် ဤအခိုက်အတန့်တွင် တင်းဟောက်သည် မျှော်စင်ပြင်ပရှိမြင်ကွင်းကို အမှန်တကယ် မြင်နေရ၏။</p> <p>“ငါ… ငါဘယ်လိုဖြစ်လို့ ဒီလိုလုပ်နိုင်သွားတာလဲ”</p> <p><br />  </p> <p>တင်းဟောက်က မျက်တောင်ဆက်တိုက်ခတ်လိုက်ပြီး လက်မြှောက်ကာ မျက်လုံးများကိုပင် ပွတ်သပ်လိုက်သေးသည်။ သူက မျက်လုံးများပြန်ဖွင့်ကြည့်လိုက်သောအခါ သူ့ရှေ့မှအရာအားလုံးက စူးရှသောအမြင်အာရုံအောက်တွင် ရှိနေဆဲဖြစ်၏။ သူက ထိုမာကျောပြီး လျှို့ဝှက်ဆန်းကြယ်သော အနီရောင်ကျောက်နံရံကိုဖြတ်ကာ ဗုဒ္ဓစေတီတော်မျှော်စင်ပြင်ပရှိ မြင်ကွင်းကိုမြင်နိုင်သည်။</p> <p><br />  </p> <p>ပြီးလျှင် ဤမြင်ကွင်းက မယုံကြည်နိုင်လောက်အောင် အလွန်ကြည်လင်ပြတ်သားနေ၏။</p> <p>တင်းဟောက်သည် မျှော်စင်ပြင်ပမှ ကီလိုမီတာပေါင်းရာချီအဝေးထိ တစ်ဆက်တည်းတည်ရှိနေသော ခမ်းနားကြီးကျယ်သည့်အဆောက်အဦးပင်လယ်ကြီးကို မြင်နေရသည်။ ခံ့ညားထည်ဝါသော ရှေးဟောင်းအဆောက်အဦးများသည် ဆက်စပ်နေကြပြီး လှိုင်းထနေသော ရွှေပင်လယ်တစ်ခုကဲ့သို့ တအိအိလှုပ်နေ၏။</p> <p><br />  </p> <p>မျှော်စင်၏ ၉၇ထပ်မှငုံ့ကြည့်လျှင် အဆောက်အဦးများက ဖြန့်ထားသောလက်ချောင်းများနှင့်တူပြီး လမ်းများက ဆံချည်မျှင်လေးများနှင့် တူနေသည်။ သို့သော် သူတို့ကအလွန်ဝေးကွာနေသော်လည်း တင်းဟောက်သည် ဤအဆောက်အဦးများ၏ အမှုန်အမွှား အသေးစိတ်များကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်း မြင်နေရ၏။</p> <p><br />  </p> <p>သူက ဤအဆောက်အဦးပင်လယ်ကြီးထဲတွင် လျင်မြန်စွာလမ်းလျှောက်နေသော သက်ရှိသတ္တဝါအချို့ ကိုပင် မြင်နိုင်သည်။</p> <p><br />  </p> <p>သိသာထင်ရှားစွာပင် သူတို့သည်လည်း မျှော်စင်ထဲသို့ဝင်ရောက်ကာ ဝေစုရလိုသော စွန့်စားသူများဖြစ်ကြ၏။ အချို့က လူသားမျိုးနွယ်မှဖြစ်ကာ အခြားသူများက မိစ္ဆာမျိုးနွယ်မှဖြစ်ပြီး အလျင်အမြန်ခရီးဆက်လာကြ၏။ အရိုးမြှုပ်တောအုပ်အနက်ထဲသို့ ဝင်ရောက်လာနိုင်ခဲ့ကြသည့်အတွက် သူတို့၏ခွန်အားက အတော်လေးအင်အားကြီးပေမည်။</p> <p><br />  </p> <p>မြင့်မြတ်သောခန်းမအပျက်အစီးများ ပြန်လည်ပေါ်ပေါက်လာမှုက သိုင်းလောကကို ရုတ်ရုတ်သဲသဲ ဖြစ်သွားစေခဲ့သည်။</p> <p><br />  </p> <p>သူတို့၏ ပထဝီဝင်အနေအထားဆိုင်ရာ ထိစပ်မှုကြောင့် အလယ်ပိုင်းနတ်ဘုရားကုန်းမြေနှင့် တောင်ပိုင်းတောရိုင်းနယ်မြေမှ အဓိပတိများက ဤသတင်းကို ပထမဆုံးကြားသူများဖြစ်ကြ၏။ သူတို့က ပျားအုပ်ကဲ့သို့ ဤနေရာသို့ အပြေးအလွှားရောက်ရှိလာကြသည်။ အနောက်ပိုင်းကန္တာရ၊ အရှေ့ပိုင်းနယ်စပ်နှင့် မြောက်ပိုင်းနယ်မြေမှ အဓိကအင်အားစုများအားလုံးသည်လည်း မကြာမီ သတင်းကြားကာ ဤအပျက်အစီးများထံ ကီလိုမီတာပေါင်းသန်းချီကာ ဖြတ်ကျော်ရောက်ရှိလာနိုင်သည်။</p> <p><br />  </p> <p>ထို့နောက်တွင် အရိုးမြှုပ်တောအုပ်ထဲတွင် အဓိပတိများနှင့် အင်အားစုများ ပိုပိုများလာပေလိမ့်မည်။ ပြီးလျှင် သူတို့က ခမ်းနားထည်ဝါသောအဆောက်အဦးပင်လယ်ကြီးနှင့် ဗုဒ္ဓစေတီတော်မျှော်စင်ကို ရှာတွေ့သွားကာ ကမ်းကုန်အောင် ရက်စက်ကြမ်းကြုတ်သော စစ်ပွဲတစ်ခု စတင်ပေလိမ့်မည်။</p> <p><br />  </p> <p>အမှန်တကယ်တော့ ထိုအရာများက တင်းဟောက်စိတ်ပူသည့်အရာမဟုတ်ချေ။ သူ့ကိုတုန်လှုပ်စေသည့်အရာမှာ သူက ဗုဒ္ဓစေတီတော်မျှော်စင်၏ ကျောက်နံရံများကိုဖြတ်ကာ အပြင်တွင် ဖြစ်ပျက်နေသည်များကို အမှန်တကယ်မြင်နေရခြင်းဖြစ်သည်။</p> <p>ထူးဆန်းလှသည့် ပြောင်းလဲမှုပင်။</p> <p><br />  </p> <p>“ငါ အခုလေးတင်မျိုချလိုက်တဲ့ ကောင်းကင်မြေကြီးသွေးရိုးနဲ့များ ဆက်စပ်နေတာလား”</p> <p>ဤထွင်းဖောက်အမြင်အာရုံက ကောင်းကင်မြေကြီးသွေးရိုး၏ ပုံမှန်မဟုတ်သော ဒုတိယအစွမ်းပေလော။</p> <p>ဤသို့တွေးလိုက်မိသောအခါ တင်းဟောက်၏အတွေးများက တဖြည်းဖြည်း ကြည်လင်လာသည်။</p> <p><br />  </p> <p>‘ဖြစ်နိုင်တယ်’</p> <p>ထိုအမြင်အာရုံက ဗုဒ္ဓစေတီတော်မျှော်စင်၏ ကျောက်နံရံများကို ထွင်းဖောက်မြင်နိုင်သည်မှာ အမှန်တကယ် မယုံကြည်နိုင်ဖွယ်ရာကောင်းလှ၏။ အမှန်တကယ်ပင် ခေါင်းသုံးလုံးကောင်းကင်ဘုံခွေးကြီးကဲ့သို့ ဘုရင်အဆင့်အာခီအန်ခေတ်သားရဲတစ်ကောင်၏ ကောင်းကင်မြေကြီးသွေးရိုးဟု ခေါ်ထိုက်ပေသည်။</p> <p><br />  </p> <p>တင်းဟောက်က တည်ငြိမ်အောင်ပြန်ထိန်းရင်း မော့ကြည့်လိုက်သောအခါ မျှော်စင်အပြင်ဘက်တွင် ထူးဆန်းသောတစ်စုံတစ်ခု ဖြစ်ပျက်နေသည်ကို ရုတ်တရက် တွေ့လိုက်ရ၏။</p> <p><br />  </p> <p>မှိုင်းညို့ညို့တိမ်တိုက်တစ်ခုကဲ့သို့ မီးခိုရောင်မြူခိုးထုတစ်ခုက ခမ်းနားကြီးကျယ်သော အဆောက်အဦးပင်လယ်၏ အဝေးအစွန်ဖျားတွင် မြင့်တက်လာသည်။ ၎င်းက လေဆင်နှာမောင်းတစ်ခုကဲသို့ မျှော်စင်ကိုရစ်ပတ်လိုက်၏။ တင်းဟောက်က အလိုအလျောက်ပင် မျက်လုံးများကို အာရုံစုစည်းကာ သေသေချာချာ လေ့လာကြည့်ရှုလိုက်သည်။ သူသည် ဟန်မဆောင်နိုင်လောက်အောင် ကြက်သေသေသွားရ၏။</p> <p><br />  </p> <p>ထိုမီးခိုးရောင်မြူခိုးထုက အမှန်တကယ်ပင် ဖုန်မှုန့်နှင့်ကျောက်တုံးအကျိုးအပဲ့ အစုအဝေးတစ်ခု ဖြစ်သည်။</p> <p><br />  </p> <p>ထိုသဲများနှင့်ကျောက်တုံးများသည် အဆက်မပြတ်ပြိုကျနေသော အဆောက်အဦးများထံမှ ထွက်ပေါ်လာခြင်းဖြစ်၏။ ခမ်းနားထည်ဝါသောအဆောက်အဦးပင်လယ်ကြီး၏ အစွန်ဆုံးအပိုင်းတွင် ငလျင်တစ်ခု လှုပ်ခတ်သွားသည့်ပုံပင်။ ခန်းမဆောင်များနှင့် နတ်ဘုရားရုပ်တုများက ဆက်တိုက်တုန်ခါနေကြပြီး မြေကြီးက အက်ကွဲပွင့်ထွက်နေသည်။ မြေကြီးထဲရှိ များပြားလှသော အက်ကွဲကြောင်းများနှင့် တွင်းများထဲမှ ကြက်သွေးရောင်ချော်ရည်များ ပန်းထွက်လာသည်ကို ဝိုးတဝါးမြင်နေရ၏။</p> <p><br />  </p> <p>လမ်းများပေါ်တွင် ဝမ်းနည်းစွာ အော်မြည်နေကြသော သတ္တဝါများရှိသည်။ သူတို့သည် မကြာမီ မြေကြီးထဲမှ ပွင့်ထွက်လာသော အက်ကွဲကြောင်းကြီးများ၏ ဝါးမျိုခြင်းကို ခံလိုက်ရ၏။ ၎င်းက ကမ္ဘာပျက်သည့်နေ့တွင် အပြီးအပိုင်အမြစ်ဖြတ်ချေမှုန်းခြင်းနှင့် တူနေသည်။</p> <p><br />  </p> <p>ကောင်းကင်သည် အနက်ရောင်မြူခိုးတို့ဖြင့် ဖုံးလွှမ်းသွားပြီး ဧရာမကောင်းကင်မျက်လုံးဂိတ်တံခါးက ပြန်ပွင့်လာ၏။ ဤတစ်ကြိမ်တွင် ထိုထဲမှ ဧရာမအနက်ရောင်ကွင်းဆက်များ ထွက်ကျလာရမည့်အစား နတ်ဆိုးကဲ့သို့သော ပုံရိပ်များဖြစ်နေသည်။</p> <p>နှစ်တစ်သောင်းသက်တမ်းရှိသည့် သေမင်းဝိဉာဉ်များဖြစ်ကြ၏။</p> <p><br />  </p> <p>သေမင်းဝိဉာဉ်များက ဖက်ထုတ်လုံးများကဲ့သို့ အစုလိုက်အပြုံလိုက်ကျလာကြသည်။ သူတို့သည် အရေအတွက်သန်းပေါင်းများစွာရှိပြီး ရေတွက်၍ပင်မနိုင်ချေ။</p> <p><br />  </p> <p>သူတို့က မြေကြီးပေါ်သက်ဆင်းလာပြီး အက်ကွဲကြောင်းများ၊ ပြိုကျနေသော ခန်းမဆောင်များနှင့် နတ်ဘုရားရုပ်ထုများကို ဖြတ်ကျော်သွားကြသည်။ သူတို့၏ခန္ဓာကိုယ်များသည် အဆက်မပြတ် ပျက်စီးသွားလိုက် ပြန်လည်စုစည်းသွားလိုက်ဖြစ်နေကြ၏။ အနက်ရောင်တပ်ဖွဲ့တစ်ခုကဲ့သို့ သူတို့ကို ရပ်တန့်၍မရနိုင်ချေ။ သူတို့ဖြတ်ကျော်သွားသည့် အခိုက်အတန့်တွင် အရာအားလုံးက ပျက်စီးသွားသည်။</p> <p><br />  </p> <p>အချိန်မီလွတ်မြောက်အောင် ထွက်မပြေးနိုင်ကြသော သားရဲသတ္တဝါအနည်းငယ်မှာ ထိုအစုအဝေးထံ ဝင်ရောက်သွားကာ အော်ဟစ်ရင်း သေဆုံးသွားကြ၏။</p> <p><br />  </p> <p>ထိုသို့ကြောက်မက်ဖွယ်မြင်ကွင်းက ခမ်းနားထည်ဝါသော အဆောက်အဦးပင်လယ်၏ အစွန်ဆုံးအပိုင်းတွင် ပေါ်ပေါက်နေသည်။ ပြင်းထန်သောကပ်ဆိုးတစ်ခု ပျံ့နှံ့သွားသကဲ့သို့ သူတို့က ဗုဒ္ဓစေတီတော်မျှော်စင်ကို ဝန်းရံလိုက်ကြ၏။ အလွန်နှေးကွေးစွာ ရွေ့လျားနေသော်လည်း သူတို့ကို ရပ်တန့်၍မရနိုင်ပေ။</p> <p><br />  </p> <p>“ဒီအပျက်အစီးတွေက ဖျက်ဆီးခံရတော့မှာလား”</p> <p><br />  </p> <p>တင်းဟောက် တုန်လှုပ်သွား၏။ နောက်တစ်ခဏတွင် ထူးဆန်းသောပုံရိပ်တစ်ခုက ဖုန်မှုန့်နှင့် မီးခိုးငွေ့များကြားမှ ရုတ်တရက်ထွက်ပေါ်လာကာ အက်ကွဲနေသော မြေကြီးပေါ်တွင် တစ်လှမ်းချင်း လျှောက်လှမ်းလာသည်။ သူဖြတ်သွားရာတိုင်းရှိ အရာအားလုံးမှာ ချော်ရည်များဖြင့် ဝါးမျိုခံလိုက်ရ၏။ သောင်းချီသောသေမင်းဝိဉာဉ်တို့က သူတို့၏ဘုရင်ကို အရိုအသေပေးနေကြသော ဝန်ကြီးများကဲ့သို့ သူ့ပတ်ပတ်လည်တွင် စုဝေးလာကြပြီး ဩဘာပေးကာ ဟစ်ကြွေးနေကြသည်။</p> <p><br />  </p> <p>‘အဲ့ဒါကဘယ်သူလဲ။ သူက သေခြင်းတရားနဲ့ ပျက်စီးခြင်းကို ဒီလောက်လွယ်လွယ်ကူကူ သယ်လာနိုင်တာလား’</p> <p><br />  </p> <p> </p> <p> </p> <p style="text-align: center;">***</p>


Save